ฟื้นฟ้าราชามังกร

คมดาบจ่ออยู่ที่คอหอยของจงก๋วน สายตาดุกร้าวที่มองมายังมันไม่มีแววของความเมตตาเลยแม้แต่น้อย แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของชายผู้นี้ จงก๋วนและพวกนั่นเองที่เป็นสาเหตุ ชาวเมืองกิลกกุ๋นยากแค้นจากความแห้งแล้ง ฮ่องเต้ส่งจงก๋วนนำข้าวและยามาช่วยแก้ไข แต่ไม่เป็นอย่างนั้น จงก๋วนใช้อำนาจอาญาสิทธิ์ปิดหูปิดตาพวกขุนนางในแคว้น ยักยอกเอาของหลวงออกขายให้พ่อค้า เหลือเพียงเศษข้าวเศษน้ำตกลงมาถึงชาวประชาผู้ตกยาก

เตียวก๊กและพวกอดทนต่อไปไม่ไหว ชักดาบบุกเข้าไปยังจวนใหญ่ที่จงก๋วนอาศัยอยู่ ปล้นเอาข้าวปลาอาหารเป็นอันมากออกมาแจกจ่ายให้ชาวบ้านไปทั่วทั้งเมือง

จงก๋วนเจ็บแค้นใจเป็นอย่างมาก เรียกกองทหารในแคว้นให้ออกตามล่าตัวเตียวก๊กมาให้ได้ พวกทหารนั้น ญาติพี่น้องล้วนแล้วแต่เป็นหนี้บุญคุณของเตียวก๊ก เมื่อรับคำสั่งมาก็ทำแต่เพียงปากเปล่ามิได้ยินยอมปฏิบัติเท่าใดนัก เมื่อเห็นเตียวก๊กก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น เมื่อรู้ว่าเตียวก๊กจะไปทางไหนก็แสร้งไปเสียอีกทาง

ครั้นเมื่อเสบียงรอบที่สองถูกลำเลียงมา จงก๋วนเรียกกองทหารองครักษ์ที่คอยรับใช้พวกมันมา พวกนี้ฝีมือร้ายกาจ บ้างเป็นเดนสังคม บ้างเป็นนักฆ่ามือฉกาจ งานลับงานมืดในแผ่นดิน มีพวกมันเป็นคนลงมือทั้งสิ้น

“พวกเจ้าเห็นใบประกาศจับเจ้าเตียวก๊กหรือยัง” จงก๋วนถามแก่พวกทหาร คนพวกนี้สวมชุดดำแถบม่วง ที่ผ้าคาดเอวมีตราสัญลักษณ์กากบาท

“ข้าน้อยเห็นแล้ว” ใครคนหนึ่งในกลุ่มองครักษ์ตอบแก่จงก๋วน

“ดี ไปล่าหัวมันมาให้ข้า”